Her düğünde buna benzer tanıştırmalar yaşıyorum. Her düğünde gerçekten uzak akrabalarımla tanıştırılıp, onlarla anında bir yakınlık kurmam gerekiyor. Rahatsız edici bence..
-- Müzikler = Düğünlerde çalan müzisyenler (her zaman olmasa da) çoğu zaman berbatlar! Müzisyenlerin yetenek seviyesinin yanı sıra, müzik seçimleri de ayrı bir konu! Düğünde bulunan insanların %90'ının beğenmemesine rağmen ısrarla çalınan arabesk vs parçalar zaten (benim için) kötü geçen düğün gecesini daha da katlanılmaz bir hale getirir. Bu müziğin sesi her zaman gereğinden fazla yüksektir ve nedense gereksiz ve aşırı baskın bir eko vardır. Ve gecenin ilerleyen saatlerine kadar devam eder.. Bu noktada kendimi havuza atıp intihar etmenin güzel bir düşünce olduğunu fark etmeye başlarım genelde..
(Müzik olayını sevmememin ayrı bir sebebi be evimin hemen yanında bir düğün salonu olması. Neredeyse her akşam orada bir düğün var ve ben her gece o gürültülere maruz kalıyorum. Saat 02:33de benim sabrımın tükenip polisi aradığım çok olmuştur. Artık polislerle ahbap gibiyiz)
-- İçkiyi abartıp dans pistinde kendini kaybedenler = 56 yaşında saçları seyrelmiş hafif kilolu büyük dayınızı pistte striptiz ve folklör arası bir dans yaparken izlemek hoş değil. Her ne kadar her zaman bu seviyede olmasa da genelde içip dağıtanlar olur düğünlerde (tahminim düğünlerin ayık çekilemeyeceğinden içmeleri)
Şimdi size son gittiğim düğünü özetliyorum. Düğünde yaklaşık 600 kişi var. Biz oraya yeteri kadar erken gidemedik ve gerçekten uzun bir tebrik kuyruğu var. Yaklaşık 40dk sırada bekledikten sonra tanımadığım 8 kişiyle öpüşüp tebrik ediyorum. O uzun beklemenin sonunda elime geçen şey, bayat bir kurabiye. Sonra oturan insanlar arasında gezinme faslı başlıyor. Benim bezli halimi hatırladığını iddia eden onlarca orta yaşlı (ve daha da yaşlı) kadınlar tarafından gayet ıslak bir biçimde öpülüp, yanaklarım sıkıldıktan sonra aşırı rahatsız koltuklara oturuyoruz. Orda oturmamızın tek sebebi "Etrafa ayıp olmasın", "Bir tebrik edip kaçtı demesinler"! Oturduğumuz için küçük kardeşim sıkılmaya başlıyor (kendisi 4 yaşında) ve bundan dolayı da ağlayıp bağırmaya başlıyor. Bu noktada gereksiz seviyede yüksek sesli müzik başlıyor ve kardeşimin çığlıklarını duymamaya başlıyorum ama morardığını gördüğüm için tehlikeli bişeyler olduğunun farkındayım. Mecburen onunla biraz oynuyorum. 1 saate yakın bir oturma faslı sonrasında (bu süre zarfında tanımadığım bir sürü yeğenimle "oynamaya" zorlandım. Beni az çok tanıyorsunuz, sizce ben oyun oynayacak biri miyim?) pastanın kesildiği haberi geliyor ve önlere ilerlemeye başlıyoruz. İzdiham olmuş durumda. Her şey milimetrik bir kalınlığı olan bir pasta dilimi için. Sonunda pastalarımıza kavuşuyoruz ve yavaşça çıkmaya çalışıyoruz. Ama herkes de bizimle aynı anda çıkmaya yeltendiği için müthiş bir kalabalık var ve kapıda sıkışıyoruz. Arabaya varmayı başardığımızda arabanın 4 taraftan önünün kesildiğini farkediyoruz. Bir süre orda bekledikten sonra, az önce içinden zor çıktığımız kalabalığın içine tekrar girip içeriye dönüyoruz insanların arabalarını çekmeleri için o aşırı eko yapan mikrofondan anons yaptırıyoruz. Sonunda arabanın önü açılıyor ve biz eve doğru hareket ediyoruz.
